De Franse zangeres Françoise Hardy is op 80-jarige leeftijd overleden. Ze was een icoon van het Franse chanson. In 1962 veroverde ze als verlegen tiener de wereld met "Tous les garçons et les filles", een nummer waarvan de melancholie haar latere repertoire zou blijven kenmerken.
Hardy was slechts 18 jaar oud toen ze in 1962 een wereldhit scoorde met "Tous les garçons et les filles". Met haar heldere, enigszins hese stem bezong ze de onzekerheid van een tiener die haar vrienden verliefd ziet worden, terwijl zijzelf aan de zijlijn blijft staan. "Oui mais moi, je vais seule, car personne ne m'aime."
De hele wereld leek op slag verliefd te worden op het frêle meisje met haar lange haar en melancholische stem. Hardy had "Tous les garçons et les filles" geschreven samen met een paar andere nummers, na het behalen van haar eindexamen waarvoor ze van haar moeder een gitaar cadeau kreeg. In 1961 kreeg ze een platencontract en een jaar later brak ze door na een optreden tijdens de pauze van een verkiezingsprogramma op de Franse televisie.
"Tous les garçons et les filles" werd in meerdere talen opgenomen en verkocht wereldwijd 2 miljoen exemplaren. Hardy werd een icoon van de jaren zestig, zowel in de muziek als in de mode, met haar kenmerkende pony, jeans en leren jasjes, minirokjes van Mary Quant en witte laarzen, en kleding van ontwerpers als Courrèges en Paco Rabanne.
Muziek- en filmwereld aan haar voeten
In 1963 vertegenwoordigde Hardy Monaco op het Eurovisiesongfestival met "L'amour s'en va", dat ze zelf niet echt mooi vond, en eindigde op de vijfde plaats. Ze scoorde grote hits met "La maison où j'ai grandi" en "Comment te dire adieu", geschreven door Serge Gainsbourg. Bekende artiesten zoals Mick Jagger, David Bowie en Bob Dylan bewonderden haar openlijk.
Ze werd ook ontdekt door de filmindustrie en werkte samen met onder anderen Roger Vadim, de ontdekker van Brigitte Bardot. Ondanks haar roem bleef Hardy introvert en timide, wat haar enigmatische verschijning alleen maar versterkte. Ze vond het echter vreselijk om de controle over haar leven te verliezen en haatte het om op te treden. Ze werkte liever in de studio aan haar muziek.
Eind jaren zestig kon Hardy dankzij haar platenfirma stoppen met optreden en zich volledig richten op studiowerk. In die tijd kreeg ze een relatie met Jacques Dutronc, een andere grootheid van het Franse chanson. Ondanks hun turbulente relatie bleef ze hem altijd "de man van haar leven" noemen. Het paar kreeg in 1973 een zoon, Thomas, die later ook muzikant werd. Hardy en Dutronc trouwden in 1981, maar woonden al lange tijd niet meer samen.
Nachtmerrie
In 2009 publiceerde Hardy haar autobiografie, "Le désespoir des singes... et autres bagatelles", waarin ze openhartig schreef over haar pijnlijke liefdesleven en andere zorgen. Haar kindertijd was ongelukkig, met een afwezige vader en een dominante moeder. Ook in haar huwelijk met Dutronc was Hardy vaak onzeker, maar ze bleef hem ondanks alles de man van haar leven noemen.
In 2000 nam ze samen met Dutronc een nummer op, "Puisque vous partez en voyage", met hun zoon Thomas op gitaar. Voor Thomas schreef ze in 2004 "Tant de belles choses", toen ze net had vernomen dat ze kanker had. Ze kon haar gevoelens beter uiten in haar liedjes dan in het gewone leven.
Kanker maakte zingen onmogelijk
In 2018 bracht Hardy haar laatste album "Personne d'autre" uit. De plaat bevatte gevoelige, melancholische liedjes over liefde en verlies. Een jaar later maakte ze bekend dat ze opnieuw kanker had. De ziekte maakte het onmogelijk voor haar om nog te zingen.
Pijnloos sterven
In haar laatste jaren had Hardy veel te lijden onder haar ziekte. In een interview met Paris Match beschreef ze haar leven als een "nachtmerrie" en hoopte ze op een snelle en pijnloze dood. Ze sprak zich uit voor euthanasie, wat in Frankrijk gevoeliger ligt dan in België. Haar gezichtsvermogen ging achteruit, waardoor ze niet meer kon lezen of tv-kijken.
Haar zoon Thomas maakte haar overlijden bekend via sociale media: "Maman est partie...", "Mama is heengegaan...", schreef hij.